Po projekcji "Szczęśliwego Nowego Jorku" (reż. Janusz Zaorski), przy pełnej widowni, wybuchającej śmiechem po niemal każdym zdaniu wypowiedzianym przez aktora, Cezary Pazura przez dwie godziny odpowiadał na pytania zadawane z Sali i przysłane przez internautów.
Niespodzianką dla aktora był pokaz fragmentu filmu "Czarne stopy" w reż. Waldemara Podgórskiego (1986), debiutu fabularnego Cezarego Pazury (rola druha "Pumy").

Na pytanie, czy woli być aktorem, czy reżyserem, Pazura oświadczył, że zdecydowanie aktorem, chociaż "reżyser ma zaj…….”: - Pytałem Olafa Lubaszenkę, reżyserować czy nie? A on mi odpowiedział: stary, jako reżyser siedzisz sobie na krześle, opowiadasz dziesiąty raz ten sam kawał i … wszyscy się śmieją!

Aktor wspominał, że jako ośmiolatek pojechał z tatą do Ujazdu, gdzie kręcono „Czterech pancernych”. – Wziąłem pamiętnik, który mam do dzisiaj, z łapą Szarika. Chciałem mieć autografy pancernych. Tam były gigantyczne tłumy, tata mnie wsadził na jakiś czołg. Jak zobaczyłem Janka, pobiegłem z tym pamiętnikiem, poprosiłam o autograf, a on mi powiedział niecenzuralne słowo na „w”…. „wyjdź stąd!” (śmiech)

Na pytanie o początki zainteresowania zawodem aktora, Cezary Pazura odpowiedział, że pierwszy kontakt ze sztuką aktorską miał przez telewizję. Jak oglądał filmy czy spektakle, myślał sobie, że też by tak potrafił. – Mój tata prowadził teatr amatorski, mnie się strasznie podobało udawanie kogoś innego. Chciałem się przenosić w czasie, zakładać kostiumy, jeździć konno, walczyć na szpady. W liceum wystawiliśmy modną wtedy sztukę „Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna” Ivo Bresana. Ja myślę, że jak nie chcesz być sobą, chcesz być kimś innym, to to jest coś z głową…

Opowiadał o czasach studiów w Szkole Filmowej w Łodzi: - Prof. Wrocławski nas uczył, to fantastyczny aktor, wybitny, wszystko umie. Nasi profesorowie tłumaczyli nam, na przykład Jan Machulski, że musimy być do przygotowani, że w pewnym momencie nie będziesz już potrzebny. Jest taka anegdota, że życie aktora składa się z czterech etapów. Pierwszy: ło Jezu, a kto to jest ten Pazura? Drugi: dajcie mi tego Pazurę! Trzeci: Dajcie mi takiego jak Pazura, ale żeby był młodszy. I ostatni: a kto to był Pazura? Nie ma inaczej.

Zapytany, na jakim jest teraz etapie, Cezary Pazura odrzekł: - Między dwoma ostatnimi… Ale to tylko anegdota. Ja walczę, jestem tygrys z chińskiego horoskopu, tygrys musi się do wszystkiego dodrapać. Aktor musi chodzić na castingi, dzisiaj zapraszam reżyserów do teatru, by zobaczyli mnie w innym emploi. Zawsze miałem kontakt z widzem dzięki stand upom i kabaretom. Władka Pasikowskiego musiałem przekonać, żeby mnie zatrudnił w „Krollu”, moją role miał zagrać Mirosław Baka, ale na szczęście dostał angaż w jakimś niemieckim filmie. Ja Władka wziąłem do pokoju w Wytwórni, zamknąłem się z nim i mu zagrałem. On chciał, żeby Wiaderny był groźny, a ja chciałem, żeby ludzie się go bali dlatego, że Wiaderny jest głupi. Możesz się z niego śmiać, jak go oglądasz w kinie, ale spróbuj mu się zaśmiać w twarz: "leżeć mnie tu!"

Pytany o karierę, Pazura mówił: - Ja miałem szczęście od Opatrzności, fajne filmy powstawały, fajne propozycje dostawałem. Wydawało mi się, że tak będzie przez całe życie. A potem przychodzą propozycje miałkie i jak ich nie przyjmujesz, to o tobie zapominają, jest trzydziestu następnych. Można robić chałturę nawet grając Hamleta, a można zagrać w lekkiej komedii i zrobić to tak, że mucha nie siada, bo dajesz z siebie wszystko. Nawet jak dostajesz epizod, trzeba go dobrze zagrać. O zawodzie aktora: - Nic się tak szybko nie starzeje, jak sztuka filmowa i sztuka aktorska. Teraz w aktorach podoba się nam co innego niż kiedyś, kiedyś mówili dostojnie, a teraz im gorzej aktor wygląda, tym lepiej. Jadwiga Chojnacka, która nas uczyła, zawsze nam mówiła: ja was nie rozumiem, co wy mówicie w filmach, to jest niewyraźne! Uczą was jeszcze przedniojęzykowe „ł”. Nie? A nas jeszcze uczyli. Fajnie się studiuje, bo możesz spróbować wszystkiego, ale potem trzeba zarabiać na życie. Kiedyś życie artystyczne toczyło się w teatrach, tak się spotykaliśmy i gadaliśmy, a dziś to życie przeniosło się do seriali. Są inne czasy, nie ma co wracać sentymentalnie do tego, co było w latach 80. i 90., bo będziemy tetryczeć. Starasz się być na fali, ale nie da się zmusić kolejnego pokolenia, żeby podobało mu się to, co mnie się kiedyś podobało… Aktor to jest zawód, a słowo "zawód" ma dwa znaczenia w języku polskim, w tym zawodzie możesz być zawiedziony.

Pod koniec spotkania padło pytanie: jak pan sobie radzi w chwilach zwątpienia?
- Nie radzę sobie - odpowiedział z powagą Pazura. - Nie ma takiego mądrego, który by sobie radził. Od tego jest rodzina, psychiatra... Niektórzy idą w wódę, w narkotyki. Kwestia wyboru. Nie da się nie przeżywać chwil zwątpienia, jeśli nie jesteś troglodytą. Dobrze, by potem te chwile zwątpienia przekuć w taki artystyczny gniew. W aktorstwie jest tak jak w tenisie: wygrywa ten, który chce wygrać, a nie ten, który chce, żeby przegrał przeciwnik. Chciej być najlepszy, chciej grać pięknie, a nie, żeby twój kolega miał gorzej. Czuliśmy to podświadomie, gdy graliśmy tutaj w Szkole, każdy każdego ciągnął.