O NAS

Szkoła
ENGLISH

„Uczelnia kieruje się uniwersalnymi zasadami etycznymi, wolnością nauczania, swobód twórczych oraz wolnością badań w zakresie sztuki i twórczości artystycznej, w poszanowaniu prawdy, solidarności, demokracji i tolerancji, nawiązując w ten sposób do ogólnych tradycji uniwersyteckich oraz polskiego szkolnictwa artystycznego.”
(Statut PWSFTviT)

Szkoła Filmowa w Łodzi – jedna z najstarszych uczelni filmowych na świecie w programie studiów kładzie szczególny nacisk na ćwiczenia praktyczne.  Szkoła kształci reżyserów, operatorów, animatorów, fotografików, scenarzystów, montażystów, kierowników produkcji filmowej i telewizyjnej oraz aktorów. Studia obejmują ćwiczenia praktyczne, a także teorię i historię kultury i sztuki, służącą wszechstronnemu rozwojowi artystycznemu i naukowemu. Jesteśmy przekonani, że dopiero na prawdziwym planie filmowym studenci mogą nauczyć się zawodu, zdobyć doświadczenie i samodzielność. Do dyspozycji przyszłych filmowców oddajemy sprzęt najnowszej generacji, w tym kamery cyfrowe oraz sprzęt oświetleniowy i dźwiękowy. Nasze hale zdjęciowe wraz z wyposażeniem oraz pracownie komputerowe do postprodukcji i efektów specjalnych są miejscem codziennych zajęć warsztatowych. Operatorzy dźwięku i obrazu swoją wiedzą i doświadczeniem pomagają studentom w realizacji pierwszych etiud. To, co wyróżnia Szkołę spośród innych uczelni, to możliwość pracy na tradycyjnej, profesjonalnej taśmie światłoczułej 35 mm. Zapewniamy kamery, stoły montażowe oraz taką liczbę ćwiczeń praktycznych, by wykorzystać każdy ambitny pomysł i rozwinąć młody talent.

„Była to, jest i powinna być szkoła o głębokich
   ambicjach, pełna ludzi upartych.“ Roman Polański, reżyser, zdobywca Oscarów, Cezarów, Złotych Globów, Nagród BAFTA i Złotej Palmy

Zakład Produkcji Filmów Szkolnych zajmuje się obsługą i organizacją produkcji ok. 300 projektów filmowych rocznie. Z jego pomocą realizowane są etiudy reżyserskie: fabularne i dokumentalne, etiudy operatorskie oraz filmy animowane, widowiska telewizyjne, warsztaty i ćwiczenia w ramach zajęć dydaktycznych na wszystkich rodzajach nośników: na tradycyjnej taśmie światłoczułej oraz na nośnikach magnetycznych analogowych i cyfrowych.
Działy techniki zdjęciowej, dźwięku, montażownie oraz dział inscenizacji uczestniczą w realizacji każdego filmu, od rozpoczęcia zdjęć, aż do wykonania ostatecznych kopii.
Staramy się nadążać za każdą techniczną nowością, jaką współczesna
technika filmowa ma do zaoferowania. Każdego roku kupujemy nowy sprzęt, wyposażamy hale zdjęciowe i studia telewizyjne, by Szkoła dawała przedsmak profesjonalnych produkcji, a studenci – przyszli filmowcy – czuli się w tym
świecie jak w domu.

Doktoraty Honoris Causa

  • Jerzy Toeplitz (1909-1995) Historyk i teoretyk filmu, autor wielotomowej „Historii sztuki filmowej”, erudyta i znawca historii kina europejskiego. Po 1945 roku współorganizował polską kinematografię i współtworzył Szkołę Filmową w Łodzi. Wykładowca i dyrektor,  a potem rektor (1957-68) łódzkiej Szkoły Filmowej. Redaktor naczelny „Kwartalnika Filmowego” i „Kina”. W 1968 roku poparł protesty studentów i został usunięty ze stanowiska rektora. W latach 70. wyjechał do Australii, założył Szkołę Filmową i Telewizyjną w Sydney. Prezes Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych (1948-72), wiceprezes Międzynarodowej Rady Filmu i Telewizji UNESCO (1966-72), wiceprezes Międzynarodowego Centrum Szkół Filmowych i Telewizyjnych CILECT (1976-79). Po powrocie do Polski, kontynuował pracę naukową na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.
    3 marca 1993 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Andrzej Wajda (1926-2016) Reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta i scenograf, studiował malarstwo, a następnie reżyserię w łódzkiej Szkole Filmowej. Laureat Oscara za całokształt twórczości (2000). Współtwórca „szkoły polskiej", jednego z najważniejszych kierunków w kinie powojennym („Pokolenie”, „Kanał”, „Popiół i diament”, „Lotna”). Artysta jest autorem wybitnych adaptacji literatury polskiej („Wesele”, „Ziemia obiecana”, „Pan Tadeusz”). Był kierownikiem Zespołu Filmowego „X" (1972-83) i prezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1978-83), później jego honorowym przewodniczącym. Twórca filmowego tryptyku „Człowiek z marmuru” (1976) , „Człowiek z żelaza” (1981) i „Wałęsa. Człowiek z nadziei” (2013). Założył w Warszawie Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy (2002). Jako reżyser teatralny związany z krakowskim Starym Teatrem.

    27 października 2000 roku został doktorem honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Roman Polański (ur. 1933) Reżyser, scenarzysta, aktor i producent filmowy, absolwent łódzkiej Szkoły Filmowej, za debiut pełnometrażowy „Nóż w wodzie” (1962) nominowany do Oscara. Od 1963 roku mieszka na Zachodzie, reżyserował filmy w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Francji: „Wstręt” (1965), „Matnia” (1966), „Bal wampirów” (1967), „Dziecko Rosemary” (1968), „Makbet” (1971), „Chinatown” (1974), „Lokator” (1976), „Piraci” (1986), „Gorzkie gody” (1992), „Dziewiąte wrota” (1999). Grali u niego najwybitniejsi aktorzy: Catherine Deneuve, Jacqueline Bisset, Mia Farrow, Jack Nicholson, Harrison Ford, Ben Kingsley, Emmanuelle Seigner, Johnny Depp, Jodie Foster, Kate Wintslet i Christoph Waltz. Mistrz pastiszu i czarnego humoru, wyrafinowanej narracji, w oryginalny sposób opowiada o okrucieństwie, seksie i obłędzie. Za „Pianistę” (2002) nagrodzony Złotą Palmą w Cannes oraz Oscarem za najlepszą reżyserię. 

    27 października 2000 roku został doktorem honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Jerzy Kawalerowicz (1922-2007) Reżyser i scenarzysta filmowy. W latach 1946-49 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, skończył także Kurs Przygotowania Filmowego (1946). Zadebiutował fabułą „Gromada” (1951). Autor wielu wybitnych adaptacji literatury: „Matka Joanna od Aniołów” na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza (1960; Srebrna Palma na MFF w Cannes), „Faraon” według powieści Bolesława Prusa (1965), „Austeria” bazującej na powieści Juliana Stryjkowskiego (1982). Fascynacją reżysera stało się przeciwstawianie racjonalizmu porywom zbiorowej histerii, który to motyw jest obecny nieomal we wszystkich jego filmach. Wytrawny portrecista ludzkich charakterów. Od roku 1955 pełnił funkcję kierownika artystycznego zespołu filmowego „Kadr". Współzałożyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1966-78), w latach 80. Był pedagogiem łódzkiej Szkoły Filmowej.

    27 października 2000 roku został doktorem honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Wojciech Jerzy Has (1925-2000) Reżyser, scenarzysta, pedagog i wielki wizjoner polskiego kina. Jego debiutem fabularnym była „Pętla” (1957), adaptacja prozy Marka Hłaski. W inspirowanych literaturą i sztuką dziełach filmowych stworzył niepowtarzalną poetykę obrazu, począwszy od „Pożegnań” (1958), „Jak być kochaną” (1962), „Rękopisu znalezionego w Saragossie” (1964), „Sanatorium pod klepsydrą” (1973), przez „Nieciekawą historię” (1982), „Pismaka” (1984), „Osobisty pamiętnik grzesznika przez niego samego spisany” (1985) po ostatni film „Niezwykła podróż Baltazara Kobera” (1988). Domeną Hasa jest rzeczywistość oniryczna i wizyjna, zamieszkana przez bohaterów - outsaiderów i indywidualistów, którzy na próżno usiłują odnaleźć swoje miejsce w świecie. Has uczył w łódzkiej Szkole Filmowej od 1974 roku. Był dziekanem Wydziału Reżyserii (1989-90), a następnie rektorem (1990-96) i szefem działającego przy Szkole Studia Filmowego „Indeks”. Pod jego opieką artystyczną powstało ponad dwieście etiud studenckich oraz wiele znaczących debiutów fabularnych.

    Łódzka Szkoła Filmowa uhonorowała swojego wybitnego wykładowcę tytułem doktora honoris causa przyznanym pośmiertnie 27 października 2000 r.

  • Vittorio Storaro (ur. 1940) Włoski operator filmowy, tworzy kino od 1968 roku. Trzykrotny zdobywca Oscara za najlepsze zdjęcia („Czas Apokalipsy” w reż. Francisa Forda Coppoli, 1979; „Czerwoni” w reż. Warrena Beatty, 1981; „Ostatni cesarz” w reż. Bernardo Bertolucciego, 1987). Swój niepowtarzalny, malarski styl opisuje jako „malowanie światłem i cieniem”. Podkreśla, że dobór kolorystyki i jej natężenie, sposób filmowania i kompozycja kadru na równi z opowiadaną przez reżysera historią mogą tworzyć znaczenia i budzić emocje. Współpracuje z najlepszymi filmowcami, wiele wybitnych dzieł stworzył z reżyserem Bernardo Bertoluccim: „Konformistę” (1970), „Strategię pająka” (1970”, „Ostatnie tango w Paryżu” (1972), „Wiek XX” (1976”, „Ostatniego cesarza” (1987), „Pod osłoną nieba” (1990) i „Małego Buddę” ( 1993).

    6 grudnia 2001 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Jerzy Mierzejewski (1917-2012) Artysta malarz, wychowawca wielu pokoleń filmowców. Od 1950 roku wykładowca PWSF w Łodzi, dziekan Wydziału Operatorskiego (1963-68), dziekan Wydziału Reżyserii (1968-74) i prorektor uczelni (1974-75). Jego talentowi i wrażliwości dydaktycznej Szkoła zawdzięcza światową sławę jako alma mater wybitnych filmowych operatorów. Laureat prestiżowej nagrody im. Jana Cybisa, przyznawanej malarzom przez Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków oraz Złotej Żaby Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Cameraimage za wkład w rozwój polskiej sztuki filmowej. Swoje prace plastyczne wystawiał w galeriach całego świata – USA, Holandii, Belgii i Niemczech.

    5 października 2006 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Zbigniew Rybczyński (ur. 1949) Autor filmów eksperymentalnych, reżyser, operator, scenarzysta i scenograf, artysta multimedialny, pionier nowych technologii audiowizualnych. Absolwent Wydziału Operatorskiego łódzkiej Szkoły Filmowej, współzałożyciel awangardowej grupy Warsztat Formy Filmowej, zakończył studia filmami dyplomowymi „Take Five” i „Plamuz”. Realizował filmy w Studiu Małych Form Filmowych SE-MA-FOR w Łodzi: „Kwadrat”, „Zupa”, „Święto” oraz nagrodzone Oscarem „Tango”. Od 1983 r. pracował w USA, gdzie zyskał popularność jako realizator ponad 30 teledysków m. in. dla Johna Lennona („Imagine”), Micka Jaggera czy Simple Minds. W latach 1994 – 2001 współtworzył  Centrum Fur Neue Bildgestaltung - ośrodek filmu eksperymentalnego w Berlinie oraz wykładał w Kolner Kunsthochschule fur Medien. W marcu 2009 powrócił z Los Angeles do Polski, jest dyrektorem Centrum Technologii Audiowizualnych we Wrocławiu.

    6 czerwca 2008 roku został doktorem honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Tadeusz Różewicz (1921-2014) Poeta, prozaik, dramaturg i scenarzysta. Jego dzieła zostały przetłumaczone na 58 języków. Jest jednym z najwybitniejszych twórców teatru absurdu, a jego „Kartoteka" to pierwsza sztuka tego nurtu napisana w języku polskim. Późniejsze utwory dramatyczne wywołały nie mniejsze zainteresowanie: „Grupa Laookona”, „Świadkowie albo nasza mała stabilizacja”, „Stara kobieta wysiaduje” czy „Białe małżeństwo”. Z Kornelem Filipowiczem i młodszym bratem Stanisławem Różewiczem pisał scenariusze filmowe do filmów w reżyserii Stanisława: „Trzy kobiety” (1956), „Miejsce na ziemi” (1959), „Świadectwo urodzenia” (1961), „Głos z tamtego świata” (1962), „Echo” ( 1964), „Piekło i niebo” (1966), „Mąż pod łóżkiem” (1967), „Samotność we dwoje” (1968), „Drzwi w murze” (1973).

    4 października 2010, za wybitne osiągnięcia w tworzeniu nowego języka scenicznego eksponującego poetyckie znaczenie teatru w kreacji metaforycznego obrazu świata, Senat uczelni nadał Tadeuszowi Różewiczowi tytuł doktora honoris causa.

  • Martin Scorsese (ur. 1942) Amerykański reżyser, scenarzysta, montażysta, aktor i producent filmowy. Pierwszą nagrodę zdobył w 1964 roku w międzykolegialnym konkursie imienia Jesse L. Lasky’ego za film „It's Not Just You, Murray”. W tym samym roku Scorsese otrzymał tytuł magistra komunikacji filmowej. Był jednym z montażystów reportażu dokumentalnego „Woodstock” Michaela Wadleigha. Jako filmowiec zaliczany jest do generacji zwanej „movie brats”. Do Jego sławnych przyjaciół należą m.in.: Francis Ford Coppola, Steven Spielberg, Brian De Palma i George Lucas. Ma w dorobku takie dzieła jak „Alicja już tu nie mieszka” (1974), „Taksówkarz” (1976), „New York, New York” (1977), „Wściekły byk” (1980), „Ostatnie kuszenie Chrystusa” (1988), „Wiek niewinności” (1993) , „Kundun – życie dalajlamy” (197), „Gangi Nowego Jorku” (2002), „ Aviator” (2004) i „Infiltracja” (2006), za którą dostał Oscara.

    9 grudnia 2011 został doktorem honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej.

  • Michael Haneke (ur. 1942) Austriacki reżyser i scenarzysta, na Uniwersytecie Wiedeńskim studiował filozofię, psychologię i dramat. Zrealizował 12 filmów telewizyjnych, w teatrach Düsseldorfu, Frankfurtu, Berlina, Wiednia i Monachium inscenizował sztuki z repertuaru klasycznego. W 1989 roku wyreżyserował pierwszy film kinowy „Siódmy kontynent”, następne to :„Wideo Benny’ego” (1992), „71 fragmentów chronologii przypadku” (1995), „Funny Games” (1997), „Kod nieznany” (2000), „Pianistka” (2001, Złota Palma w Cannes), „Czas wilka” (2003), „Ukryte” (2005, nagroda za reżyserię w Cannes i Nagroda Europejskiej Akademii Filmowej), „Biała wstążka” (2009, Złota Palma w Cannes, Złoty Glob, nominacja do Oscara) i „Miłość” (2011, Oscar za najlepszy film nieangielskojęzyczny, Złota Palma w Cannes i kilkadziesiąt innych nagród). Do ostatniego dzieła zaangażował emerytowanych aktorów: Emmanuelle Rivę i Jean-Louis Trintignanta. Haneke - mistrz dystansu - w klasycznych formalnie filmach ze spokojem opowiada o chorobach współczesności: przemocy, alienacji bohaterów, zaburzeniach w relacjach międzyludzkich, oderwaniu od rzeczywistości przez wszechobecność przekazu medialnego. Haneke współpracuje z ulubionymi aktorami: Isabelle Huppert, Juliette Binoche, Daniel Auteuil; montaż filmów powierza niemal zawsze Monice Willi.

    11 października 2013 roku został doktorem honoris causa Szkoły Filmowej w Łodzi.

  • Janusz Gajos (ur. 1939) Aktor. Absolwent Wydziału Aktorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi a także jego wieloletni wykładowca. W swojej filmografii ma ponad trzysta ról - w filmie, teatrze i teatrze telewizji. Jego debiut w filmie to rola Pietrka w „Panience z okienka” (1964) Marii Kaniewskiej. Do najbardziej znanych kreacji filmowych Janusza Gajosa należą: Michał Szmańda z „Wahadełka” (1981) Filipa Bajona, Major z „Przesłuchania” (1982) Ryszarda Bugajskiego, Mikołaj z filmu „Trzy kolory. Biały” (1993) w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego, cenzor Rabkiewicz z filmu „Ucieczka z kina Wolność” Wojciecha Marczewskiego, Brat Zdrówko z „Jasminum” (2007) Jana Jakuba Kolskiego, czy prokurator Koprowicz w filmie Małgorzaty Szumowskiej „Body/Ciało” (2015). Uwielbiany przez publiczność telewizyjną dzięki kultowej roli Janka Kosa w serialu „Czterej pancerni i pies”. Stworzył wiele wybitnych ról w Teatrze – grał w Teatrze im. S. Jaracza w Łodzi, teatrach warszawskich: Teatrze Komedia, Teatrze Kwadrat, Teatrze Dramatycznym, Teatrze Na Woli, Teatrze Powszechnym, od 2003 jest aktorem Teatru Narodowego w Warszawie. Laureat kilkudziesięciu indywidualnych nagród aktorskich: m.in. licznych Orłów - Polskich Nagród Filmowych (w 2016 Janusz Gajos odebrał Orła „za osiągnięcia życia”); równie licznych statuetek Lwów – Nagród Festiwalu Filmowego w Gdyni (w 2015 roku podczas 40. edycji Festiwalu odebrał Diamentowe Lwy – „dla najlepszego aktora 40-lecia”).

    7 października 2016 roku został doktorem honoris causa Szkoły Filmowej w Łodzi.

  • Kazimierz Karabasz (1930-2018) Reżyser filmów dokumentalnych. Absolwent Szkoły Filmowej w Łodzi, jej wieloletni wykładowca, Dziekan Wydziału Reżyserii (1982-1987). Niepodważalny autorytet w świecie dokumentalnego kina, twórca tzw. polskiej szkoły dokumentu, nauczyciel wybitnych filmowców m.in. Krzysztofa Kieślowskiego, Marcela Łozińskiego, Wojciecha Wiszniewskiego, dla obecnych studentów – klasyk dokumentu i niedościgniony wzór. Wpatrzony w bohaterów swoich filmów – zawsze z cierpliwością, uczciwie, z olbrzymim szacunkiem. Autor arcydzieł polskiego dokumentu, m.in.: "Muzykanci” (1960) "Rok Franka W.” (1967), czy "Punkt widzenia” (1974). Za swoje filmy odbierał wielokrotnie prestiżowe nagrody filmowe, m.in. Grand Prix Festiwalu w Lipsku, Złote Lwy na MFFKiD w Wenecji, nagrodę główną MFFK w Oberhausen czy Golden Gate Award MFF w San Francisco. Kazimierz Karabasz jest również autorem książek o warsztacie dokumentalisty: "Cierpliwe oko", "Bez fikcji", "Odczytać czas", "Rozmowa o dokumencie". 

    8 czerwca 2017 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Szkoły Filmowej w Łodzi.

  • Kazimierz Kutz (1929-2018) Urodzony w Szopienicach na Śląsku reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta. Absolwent Wydziału Reżyserii Szkoły Filmowej w Łodzi. Debiutował filmem „Krzyż walecznych” (1959). Twórca wielokrotnie nagradzanych filmów, wśród nich "Nikt nie woła" (1960), trylogia śląska: "Sól ziemi czarnej” (1969), „Perła w koronie” (1971) i "Paciorki jednego różańca" (1979); "Śmierć jak kromka chleba" (1994), "Zawrócony" (1994) czy „Pułkownik Kwiatkowski”. Dobitnie i celnie, zarówno w swoich filmach, jak i autorskich komentarzach, ujmował otaczającą go polską rzeczywistość . Kazimierz Kutz, jak wielokrotnie podkreślał, nad wszystko ukochał swój rodzinny Śląsk, który dzięki jego filmom zyskał swój unikatowy, filmowy portret.

    13 grudnia 2018 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Szkoły Filmowej w Łodzi

  • Jerzy Wójcik (1930-2019) Operator i reżyser filmowy. Absolwent i wykładowca Wydziału Operatorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi. Nauczyciel wielu pokoleń polskich autorów zdjęć filmowych. Współtwórca najwybitniejszych polskich filmów lat 50. i 60. Jego fabularnym, pełnometrażowym debiutem operatorskim była „Eroica” Andrzeja Munka (1957). Współpracował z Andrzejem Wajdą („Popiół i diament” 1958, „Samson” 1961), Jerzym Kawalerowiczem („Matka Joanna od Aniołów 1961, „Faraon” 1965), Kazimierzem Kutzem („Krzyż walecznych” 1959, „Nikt nie woła” 1960), czy Jerzym Hoffmanem („Potop” 1972). Wyreżyserował dwa pełnometrażowe filmy fabularne – „Skarga” (1990) i „Wrota Europy” (1999). Pierwszy Przewodniczący (w roku 1994) oraz Honorowy Przewodniczący Stowarzyszenia Twórców Obrazu Filmu Fabularnego (PSC).

    13 grudnia 2018 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Szkoły Filmowej w Łodzi.